Μια παράσταση χορού βασισμένη στην Αντιγόνη, ένα εγχείρημα να αποδοθεί κάτι από το έργο του Σοφοκλή, χωρίς όμως το κείμενό του. Μια απόπειρα διερεύνησης με κύριο άξονα την ταφή του νεκρού και την απήχησή της στα ψυχικά τοπία της Αντιγόνης, διατυπωμένα σε μια σωματικότητα και μια ηχητικότητα, αδιαμεσολάβητα από τον λόγο.
Μέσα από μια εικονο-ποίηση των ασυνείδητων ψυχικών εκφάνσεων, η παράσταση κινείται πέρα από τις αναπαραστατικές αποτυπώσεις των ρόλων, στρέφοντας τον φακό της στις υποκειμενικότητες της Αντιγόνης. Κύριο μέλημα, να αναδείξουμε με σκηνικούς όρους και να μορφοποιήσουμε κάτι από την διαλεκτική μεταξύ επιθυμίας και άτης. Μια τοπολογία εκφρασμένη μέσα από τις δυναμικές των σωμάτων και του ήχου (του ήχου της Αντιγόνης), μέσα από τον ίλιγγο ή την αρμονία, όπου αναπνέει η δυνατότητα της μεταμόρφωσης.
«Σηκώνεται όρθια και αυτό που είναι, είναι. Αυτή η λάμψη τυφλώνει. Το βλέμμα της τρεμοπαίζει ανάμεσα στο όνομα της ρήξης και σε μια σκιά δυνατότητας. Κι αυτή να τρέχει μέσα στο σκοτάδι, λικνίζοντας. Τίποτα δεν είναι πιο συγκινητικό από αυτό το Ίμερος εναργής. Αυτή την ορατή επιθυμία που αναδύεται από τα αόρατα μάτια της ομορφιάς. Κι αυτή να τρέχει. Ξεχνώντας κουβάδες τα μαλλιά της στην Άτη. Διάτρητη από επιθυμία. Που δεν στεγνώνει».
