Λέω: «Έπεσε Δημουλά στις Πανελλήνιες». Δεν με ακούν καλά. Απορούν: «Έπεσε Δημουλά στις παραλίες;». Προσπαθώ να το κάνω εικόνα. Πώς θα ήταν άραγε αν έπεφτε στις παραλίες Δημουλά; Σαν μια παραλλαγή της Golconda του Μαγκρίτ; Ή σαν να άρχιζαν να πέφτουν ποιήματά της απ’ τον ουρανό;
Να είσαι στην παραλία και από πάνω σου να βρέχει ποιήματα. Τι θα συνέβαινε στους στίχους όταν έπεφταν στο κεφάλι σου; Πώς φιλτράρεις στίχους κυριολεκτικά ουρανοκατέβατους; Τι κάνεις όταν δεν πας εσύ προς την ποίηση, αλλά έρχεται εκείνη προς εσένα; Πόσο έτοιμος είσαι να τη συναντήσεις και να την υποδεχτείς;
Τι θα συνέβαινε στους στίχους όταν έπεφταν στην άμμο, στις ομπρέλες, στις ξαπλώστρες, στη θάλασσα; Τι παθαίνει ένας στίχος όταν πέφτει στη θάλασσα; Λιώνει; Συνεχίζει την πορεία του προς τον βυθό; Αρχίζει να κολυμπά; Τι στυλ θα προτιμά; Θα εξαρτάται απ’ το περιεχόμενό του; Άλλοι θα προτιμούν ελεύθερο, άλλοι ύπτιο, κάποιοι πρόσθιο και κάποιοι πεταλούδα;
Κι αν έπεφτε πάνω σε μια μοβ μέδουσα; Πώς θα υποδεχόταν μια μοβ μέδουσα έναν στίχο; Θα τον τσιμπούσε όπως ο σκορπιός τον βάτραχο; Ή θα ήθελε να αλλάξει χρώμα και φύση και να μετατραπεί σε κάτι άλλο, βγάζοντας φτερά και παίρνοντας τον στην πλάτη της, ώστε να τον γυρίσει ξανά στον ουρανό; Πώς θα συνέχιζαν από εκεί και πέρα; Κι αν η μέδουσα είχε αλλάξει χρώμα και φύση εξαιτίας του, τι τον εμπόδιζε κι εκείνον να κάνει το ίδιο; Ποιοι θα ήταν τότε οι δυο τους μαζί; Τι θα ήταν τότε οι δυο τους μαζί; Αν σταματούσαν το πέταγμα και επέστρεφαν σε ένα βιβλίο, θα ήταν το αρχικό βιβλίο εκκίνησης; Όχι, εκτός κι αν το αρχικό βιβλίο εκκίνησης ήταν η θάλασσα. Όχι, εκτός κι αν υπάρχουν λόγια γραμμένα πάνω στο νερό της.
Οι παραλίες ως έσχατο εξεταστικό κέντρο. Ξέρουν οι μέδουσες τι θα πει εξετάσεις; Εμείς οι άνθρωποι εφηύραμε την κρίση. Εμείς οι άνθρωποι περνάμε τη ζωή μας διαρκώς κρινόμενοι για τα πάντα και διαρκώς κρίνοντες τα πάντα. Τα παιδιά που εξετάζονται για το μέλλον τους. Υπάρχει μια παλιότερη ταινία του Ζακ Οντιάρ, με τίτλο «Κοίτα τους Άντρες Όταν Πέφτουν». Τι συμβαίνει όταν πέφτει ένας συγγραφέας, τι συμβαίνει όταν πέφτει μια ποιήτρια; Πώς τα έχουν φτιάξει έτσι οι λογοτέχνες ώστε ακόμα κι όταν πέφτουν να είναι καλό για το βιογραφικό τους; Και τι συμβαίνει κάθε φορά που πέφτεις στη θάλασσα; Τι συμβαίνει όταν δεν έχεις πέσει ακόμα στη θάλασσα για φέτος; Πώς γίνεται να μην κοπιάζει αυτή η λαχτάρα και να επανέρχεται κάθε καλοκαίρι σαν να μην έχεις ξαναπέσει μέσα της ποτέ;
Τι συμβαίνει όταν πέφτεις στη ζωή; Πρέπει να ξανασηκώνεσαι; Δεν είναι θέμα επιλογής, αλλά δεν γίνεται αλλιώς; Μα γίνεται κι αλλιώς. Διάσπαρτοι στην πόλη οι σωριασμένοι άνθρωποι. Ο τελευταίος που κοντοστάθηκε να τους δει ήταν ο Γιον Βόιτ στον «Καουμπόι του Μεσονυχτίου» το 1969. Kι αυτό γιατί ερχόταν από αλλού. Μετά σταμάτησε να τους κοιτά. Κι όλοι εμείς μαζί του. Δεν τους κοιτάμε αλλά είναι εκεί, δίπλα μας, πεσμένοι. Πότε έπεσαν; Μέχρι πότε ήταν όρθιοι και κανονικοί;
Τριγυρίζω σε κηδείες τον τελευταίο καιρό. Τα φέρετρα, η οριζοντίωση, η ακινησία, η οριστική πτώση, η οριστική μη δυνατότητα να σηκωθείς. Πίσω τους τα παιδιά τους. Άλλα όρθια, άλλα πεσμένα. Πόσο αντανακλά στον γονιό το αν στη δική του ζωή το παιδί του έμεινε όρθιο ή έπεσε; Δεν υπάρχουν άραγε γονιοί που δεν μπορούν στα αλήθεια να πιστωθούν το φως των παιδιών τους; Δεν υπάρχουν άραγε γονιοί που δεν μπορείς στα αλήθεια να τους καταλογίσεις το ότι τα παιδιά τους δεν σηκώθηκαν ποτέ;
Μου έλειψε η θάλασσα. Δεν μου έλειψε η κρίση.
